Upadek rycerskości

Za cholerę nie wiem od czego zacząć. Temat jest mi, w zasadzie nam, bardzo bliski. I smutny.

Jest to temat o kobietach i odpowiednim podejściu do nich (w dalszej części artykułu postaram się przekazać, że odpowiedniego podejścia nie ma, są jedynie te bardziej i mniej skuteczne). 

Skąd taki tytuł? Ano, wyginęły dinozaury bo nie umiały się przystosować, wyginęli Shogunowie, którzy nie chcieli poddać się władzy cesarskiej i wyginą też współcześni „rycerze na białych koniach”. Dlaczego? Kim oni są? Bądź inaczej – kogo za nich uważam? I dlaczego wyginą? Lub dlaczego POWINNI wyginąć? Zapraszam do lektury.

Był to rok 1410. Witold z Szczebrzeszyna, herbu Rozkurwiennego Młota, wracał właśnie z Grunwaldu do swojego domu i kobiety, którą sobie upatrzył. Rozpierała go duma, dał wpierdol Zakonowi i w końcu mógł sobie pozwolić na chwile dla siebie. Nie on jednak jest bohaterem tej historii. W domu Witolda czekała bowiem na niego Godfryda. Przepiękna, smukła blondynka, o oczach niczym szmaragdy, licach radosnych i rumieniących się wiśniową czerwienią i  pachnąca jaśminem. Wypisz wymaluj, ideał kobiety średniowiecznej. Witold wrócił do chałupy, Godfryda zdjęła jego zbroję (mógł to zrobić giermek, ale chcę podkreślić wspaniałość Godfrydy), rozmasowała mu plecy, zaspokoiła jak nigdy swego bohaterskiego męża i zasypiając w jego ramionach rzekła „Kocham Cię, Witoldzie, jam Twa mój luby.” 

Rok 17xx. Romek i Julia, Włochy. Spotkali się na imprezie, pokochali od pierwszego wejrzenia. Ich miłość była krótka, pełna jednak szalonej namiętności ( umówmy się – wspinanie się po balkonie jest szalone ). Nic nie mogło ich poróżnić, nawet spierające się dwa dumne i potężne rody z których się wywodzili. Zginęli razem, krzycząc, że nigdy się nie opuszczą.

Rok 1911 – RMSS Titanic. Historia, którą znają wszyscy. Postać Leo i Kate, którzy choć z różnych sfer, potrafili sprzeciwić się przeznaczeniu. Miłość łamiąca konwenanse, mimo, że na końcu Leo zamarza bo Kate była za gruba. 

Co łączy te wszystkie historie?

Po pierwsze są one wymyślone.

Po drugie – z pewnością są jeszcze piękniejsze historie, ale te pokazują miłość, nazwijmy to umownie, „wzorową”. (Miłość Witolda i Godfrydy też jest wzorowa!)

Na co jednak powinien zwrócić uwagę mężczyzna? Ano, na doskonały, jeśli nie genialny sposób w jaki Ci poszczególni faceci zaimponowali swoim kobietom. Dlaczego doskonały? Z bardzo prostego powodu – zrobili to w sposób ADEKWATNY dla ich sytuacji i rzeczywistości. 

Trzy, może cztery lata temu, byłem romantykiem. Tak, si, jestem tego pewien. Mój romantyzm przejawiał się w ślepej miłości, wierzeniu, że przetrwa ona Wszechświat i płakaniu do poduszki (to ostatnie jeszcze dawniej – w gimnazjum). Uważałem wtedy, że jestem wartościowy, że sposób w jaki ja próbuję wyrażać uczucia jest dobry. Ba, najlepszy. Śmiałem się, wręcz czułem pogardę dla ludzi, którzy sferę miłości próbowali spłycać w jakikolwiek sposób. 

Tak mijały lata, człowiekowi było dobrze więc trwał w swoich przekonaniach. Po jakimś czasie człowiek dostał wpierdol. „Trudno…” - pomyślał człowiek - „…widocznie nie zawsze jest tak, że wychodzi... ale przecież do cholery musiało wyjść!” . Nastąpiło załamanie. Skoro ta genialna recepta, czyli otwartość, szczerość, prostolinijność,  rycerskość, a przede wszystkim szalona miłość, nie potrafiły ocalić związku to co potrafi? W takiej sytuacji człowiek zaczyna obwiniać siebie. Uważa, że jest niedoskonały, że popełnił błędy, że kochał za mało, że można lepiej. 

Iluż facetów zachowuje się w ten sposób… ? Sposób, który jest dzisiaj nazywany przeze mnie „zpizdowaceniem”. 

Na szczęście, jak sami moi Mili dobrze wiecie, trafiają się sytuacje w życiu zwrotne. Niszczące to co było, ale dające niewiarygodne perspektywy na przyszłość. Czasami jest to spotkanie osoby, która poprzewraca Ci całe gówno, które zostało Ci napchane do głowy, a czasami trafisz po prostu na książkę.

Książkę, która:

a) ma idiotyczny tytuł

b) mówi, że to co uważałeś przez całe życie za dobre jest złe i na odwrót

c) ogólnie kojarzy Ci się z pedalstwem i Davidem Koperfildem (z całym szacunkiem dla niego)

W skrócie – uważasz ją za jedno wielkie gówno i ściemę.

Wyrzuceniem książki najprawdopodobniej by się skończyło, jednak czasami jest tak, że Twoi pierdolnięci przyjaciele też czytają głupie książki. I wtedy śmiejecie się z nich razem. Śmiejecie, a później stosujecie (dla zabawy i jaj przecież). No…

A to co się dzieje potem rozpierdala Cię od środka. Zauważasz jakie robiłeś błędy. (kurwa, rezygnować z tego co najbardziej kochasz i daje Ci najwięcej szczęścia dla kobiety… – dobra, już widzę to prychanie Drogie Panie. Spokojnie, wytłumaczę się.)

Ogólnie Twoje życie zmienia się o 180 stopni. I staję się rajem.

To, co zaraz zostanie przeze mnie napisane, a przez Was Czytelniczki przeczytane, spowoduje, że pewnie zapragniecie zbiorowego linczu na autorze tego tekstu. Chuj z tym.:)

Witold, Romek, Leo – wszyscy wygrali. Wygrali bo robili to co pociągało kobiety, dając im kolejno bezpieczeństwo, wiarę, że będzie dobrze  i szaleństwo. To czego tamtym kobietom było potrzeba.

Otóż, z moich jakże płytkich i krótkich obserwacji (przecież to tylko cztery lata…) wynika, że Drogie Panie – romantyzm to jest ostatnie czego Wam potrzeba. [ czas na gwizdy] . Tekst adresuję dla Panów, zwłaszcza tych, którzy są na wcześniejszym, idealistycznym etapie – to oni będą mi dziękować. 

Że pyszny i arogancki? A jakże. Moje Panie, wiem, że będziecie się bronić, ale nikt, nawet Wy zapewne nie znacie odpowiedzi na (parafrazując klasyka) zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie:

Dlaczego 8/10 kobiet (pozostałe dwie to albo cnotka albo upośledzona) wybierze faceta, którego poznała w klubie przed 30 minutami, zatańczyła z nim 3 tańce, zamieniła 13 słów i wypiła 3 jego drinki (później się z nim pieprzy – „bo byłam pijana”) mając w opozycji faceta, który jest inteligentny, dowcipny, daje jej kwiaty, mówi o swoich uczuciach szczerze i prostolinijnie i zaprasza ją na kawę do restauracji? Wiecie dlaczego? (nie, nie chrzańcie, że wybrałybyście drugiego).

Bo drugi jest pizdą.

Stuprocentową, dopełnioną, okrąglutką, typową męską pizdą. Pizdą nie w opinii jego matki, ona uważa go za wspaniałego i kulturalnego mężczyznę – i ma rację! Cóż z tego jednak?

Czymże jest ten „Upadek rycerskości”? Tytuł jest bardzo dosłowny.

Kierując się zasadami rycerza na białym koniu nie zdobędziesz kobiety. Dając jej kwiaty i zapraszając do kina nie zdobędziesz kobiety. Pomagając jej na każdym kroku – również jej nie zdobędziesz. Chcesz wiedzieć kiedy to się stanie? Nigdy. Bo istotą jest to, że to ONA powinna po poznaniu Cię chcieć Cię zdobyć. Czasy się zmieniają, Drogie Panie jesteście dużo odważniejsze niż kiedyś, nie boicie się brać tego na co macie ochotę – to fakt. Potrzebujecie wyzwania – im większego tym lepiej.

Chłopak, który w czasach romantyzmu był ideałem mężczyzny w dzisiejszym wydaniu jest tylko smutnym biedakiem. To nie jego wina. On nie robi nic źle. Jest po prostu nieskuteczny. To do czego zmierzam i co uważam za upadek rycerskości jest kwintesencją tego czego mężczyzna NIE powinien robić. Być może nie mam racji – ja „tylko” mówię to co wiem, wiem z własnego (nie tylko – pzdr I.) [pzdr, pzdr - I.] doświadczenia. Oczywiście, pragnę zaznaczyć, że kobiety trzeba zabierać do teatru czy kina. Na kawę też trzeba. Ale dopiero wtedy, gdy, za przeproszeniem, masz ją w garści. Dla urozmaicenia, przełamania rutyny. Wspólne wyjścia budują i to bardzo mocno. Ale czegokolwiek dobrego nie powiesz o teatrze nie jest to miejsce w którym:

a) można pogadać

b) jest intymna atmosfera (jakiś dziad obok)

c) możesz kobietę dotknąć

d) na litość boską, chcesz zaciekawić kobietę wyjściem do teatru?! 

W tym momencie CYCat (piszę z głowy, może się różnić)

-„Wiesz dlaczego Ci nie wychodzi Franz? Bo szukasz w rynsztoku. Ja np. moją Jolkę zapoznałem w bibliotece…”

- „Ta? A dziewicą była?”

-„A żebyś wiedział, że była! Tzn. potem żeśmy się pokłócili i…. ale potem znowu do mnie wróciła!”

[Śmiech Franza]

Taka tam, historyjka z filmu mi się skojarzyła.

Chciałbym napisać coś jeszcze. Nie uważam, że mężczyźni, którzy robią to co robią i im nie wychodzi nie mają racji. Sam tak robiłem i nawet dziś jestem bardziej po ich stronie. To co robią jest jednak, niestety, nieskuteczne… Że bycie chujem jest niemoralne? Pewnie tak… ale czy z drugiej strony robienie czegoś co nie działa nie świadczy o debilizmie? Niesamowite jest to, że tylko człowiek jest na tyle głupi, że będzie powtarzał czynność, która jest nieskuteczna do skutku, mając nadzieję, że się uda. Nie wiem czy wiecie, ale szczur wpuszczony do labiryntu tą samą drogą pójdzie tylko dwa razy… Później będzie szukał innego rozwiązania..  Tak czy siak… o ileż prościej by było gdybyście Wy, Kobiety, doceniały facetów, którzy są z Wami szczerzy i gotowi zrobić dla Was wszystko!

     

Rodzi się zatem następne pytanie. Czy ja i moi kumple jesteśmy dziś źli? Nie wiem, nie nam to oceniać. Jestem jednak pewien, że zarówno nam jak i naszym kobietom jest z nami lepiej niż by było kiedyś. Z czego się to bierze? Może z umiejętności zachowania złotego środka? Zapewne. 

To co chciałbym dodać na końcu to to, że z całego serca życzę wszystkim facetom nieszczęśliwie zakochanym aby wyginęli. Wyginęli w sensie stanu umysłu – będzie to zdrowe i dla nich i dla tych biednych kobiet. A sobie czego życzę? Niczego, ja jestem szczęśliwy, siedzę w pociągu a jutro widzę się ze Swoją Panią. I będę pizdą… tak troszeczkę.

                                                                                                                                                            K.

[Warto było czekać na ten kawałek słowa od Wielebnego K. Amen. - I.]